vrijdag 28 juli 2017

Druk? Mij een zorg!

Haar zucht klinkt hard en doordringend. “Wat is er “, vraag ik als ik naar mijn collega naast me kijk. “Al die mails” verzucht ze. “Ik krijg het allemaal niet af.” Ik begrijp wat ze bedoelt. Normaal is de periode voor de zomervakantie er eentje van lekker opruimen en klusjes doen waar je normaal niet aan toe komt. Maar dit jaar lijkt het alsof iedereen nog even gauw een werkgroep in het leven roept of een project opzet .


En dan komt er ook nog een mail van de directie. Bestemd voor alle kantoormensen. Of we in de zorg willen meewerken, al is het maar een dagdeel of een avond. Er is een groot tekort aan personeel in deze zomerdrukte en daarbij zou het niet verkeerd zijn te ervaren hoe het er nu op de werkvloer aan toe gaat. Ondanks mijn eigen volle agenda vind ik het een straks plan en meld me aan.

Ik word ingedeeld in een van onze verpleeghuizen, op de afdeling jongeren met niet-aangeboren hersenletsel. Lichamelijke beperkingen zijn natuurlijk altijd erg, maar als je dan een jongen ziet van net 19 in een volledig aangepaste rolstoel, dan is dat natuurlijk extra triest. Een auto-ongeluk? Herseninfarct? Naar zijn achtergrond kan ik alleen maar gissen. Ik word met hem alleen gelaten als de vaste begeleidster de andere bewoners gaat halen. We kijken elkaar aan en ik vertel wie ik ben en wat ik kom doen. Als reactie volgt een hevig schudden met armen en benen waarbij zijn voeten van de ‘pedalen’ afglijden. Totaal onwennig sta ik erbij. Had ik niets moeten zeggen?

Op het programma staat een avondje uit, want er is van alles te doen in de stad met live optredens. Ik zie de jongen, Robin, met zijn vingers een reeks cijfers opsteken. Later die avond begrijp ik dat hij een alfabetkaart heeft. De cijfercombinatie die hij met zijn vingers aangeeft, corresponderen met een letter van het alfabet. ‘Bril poetsen’ is de eerste zin die ik kan ontcijferen. Zijn bril was vies. Nog voordat ik actie kan ondernemen, komt al een vrijwilligster aan met doekje. Overal op voorbereid. 

In totaal gaan we met 18 bewoners richting het muziekfestival, die om de beurt worden opgehaald en te voet naar de binnenstad gereden.  Daar is mijn tweede obstakel, wat zijn de rolstoelen zwaar! Vrijwilliger Lex lacht me toe. “ Ik had er in het begin ook moeite mee, maar inmiddels heb ik flinke armspieren ervan gekregen.“ 
Als iedereen er is wordt gekeken of alles naar wens is. Vestje aan? Jas uit? Dan worden de ijsjes gehaald. Vier keer gaan we op en neer naar de ijskraam. “De meneer vooraan wil chocolade ijs” zegt Els, de vaste begeleider. “Ik snel me met de smeltende ijsjes naar hem toe, maar hij pakt het niet aan. Waarschijnlijk kan hij dat niet. Omdat ik nog twee ijsjes in mijn hand heb, plaats ik zijn ijshoorntje in het colaflesje dat op zijn armsteun staat. Een perfecte houder voor een ijs. Gelukkig komt een van de vrijwilligsters aan om het ijs vast te houden en de bewoner eraan te laten likken.

Het zijn mensen met ernstige beperkingen die in veel dingen, zoals eten en drinken, moeten worden geholpen. Els, maar ook de vrijwilligers, doen dat met een grote lach. Van het begin van de avond tot het einde. Zonder vrijwilligers was dit uitje niet mogelijk geweest. Naarmate de avond vordert, slinkt de groep.  Als iemand terug wil naar zijn kamer, staat er gelijk een vrijwilliger klaar om hem of haar te brengen. Ik breng de 39-jarige Natalie terug, die graag naar bed wil. Voorzichtig vraag ik hoelang ze al in het verpleeghuis verblijft. Dan vertelt ze me haar hele verhaal. Vanwege leukemie kreeg zij zoveel complicaties dat ze vorig jaar in een ligrolstoel belandde. Haar man en twee kleine kinderen thuis achterlatend. De avondlucht is warm, maar ik voel kippenvel over mijn arm. “Ik hoop dat ik gauw naar huis mag", verzucht ze, "maar dat zit er voorlopig nog niet in. Ons huis is te klein om te worden aangepast. Maar gelukkig komen mijn man en kinderen om de dag...” 

Terug op de markt is er nog een handjevol bewoners over. Zij genieten met volle teugen van de hits uit hun tijd. Van Tina Turner en U2 tot disco classics. Als er dan iemand aangeeft terug te willen, dan wordt daar gelijk gehoor aan gegeven, ook als dat tien minuten voor de afloop is. Er wordt niet gezegd: ‘wacht maar even, het is zo afgelopen’ of tegen de anderen: ‘dan gaan we allemaal maar vast terug’.  “Nee, het is ‘hun ‘ avond uit” benadrukt Els. “De bewoners bepalen, niet wij!” Ik wist het allemaal natuurlijk al. Dat vrijwilligers onmisbaar zijn. En dat goede zorg valt of staat met de medewerkers. Maar nu heb ik dat alles van heel dichtbij kunnen ervaren.

Om 0.00 uur zit mijn ‘dienst’ erop. Moe maar voldaan rijd ik naar huis. Morgen weer een gewone dag op kantoor.  Als ik denk aan de inbox aan e-mails die me daar te wachten staat, maak ik me niet meer druk. Er zijn ergere dingen om 'druk' mee te zijn!

Liefs,
Carolien

Om privacy redenen heb ik de namen van de bewoners veranderd.

21 opmerkingen:

  1. Wat heb je het weer mooi geschreven. Dank je wel. Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kippenvel krijg ik van dit verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik sluit me aan bij Sandra, mooi geschreven en o zo waar, Groetjes Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lang leve de vrijwilligers! Ze verdienen allemaal een lintje. Je hebt het prachtig verwoord. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Super dat jij je hebt aangemeld, mooi blogje ook.
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Reacties
    1. De vrijwilligers en zorgmensen hebben een gouden hart!

      Verwijderen
  7. Best heftig om zo met zorg bezig te zijn. Maak een diepe buiging voor je!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Geweldig personeel en vrijwilligers! Het is al een tijd terug dat ik in de zorg heb gewerkt, maar ook toen al waren deze activiteiten alleen mogelijk met de hulp van vrijwilligers. Geweldig dat die er altijd zijn, maar tegelijkertijd ook wat triest....
    Mooi stukje Carolien en geweldig dat je het gedaan hebt!
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Geweldig personeel en vrijwilligers! Het is al een tijd terug dat ik in de zorg heb gewerkt, maar ook toen al waren deze activiteiten alleen mogelijk met de hulp van vrijwilligers. Geweldig dat die er altijd zijn, maar tegelijkertijd ook wat triest....
    Mooi stukje Carolien en geweldig dat je het gedaan hebt!
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat ontzettend waardevol. Dank voor je mooie blogje en een diepe buiging voor de kanjers in de zorg!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Jeetje ..wat dapper van je om dat te willen doen...ja de zorg.....ik weet er alles van....respect voor de mensen die er in werken ...liefs fijne zondag x ❤️

    BeantwoordenVerwijderen
  12. WAt kan je het goed verwoorden. Het verhaal van nataliegeeft me ook kippenvel. 'Gelukkig komen ze om de dag' Wat erg wat zullen ze elkaar missen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. نقدم لكم شركة تنظيف منازل بالاحساء الشركة المثالية لتقديم خدمات تنظيف المنازل والشقق والفلل والمجالس والبيوت بالاحساء والتي تقدمها بالاعتماد علي كافة الاساليب والادوات الحديثة وخبرة عشرات السنوات بمجالات التنظيف ومكافحة الحشرات فتعد شركة المثالية للتنظيف بالاحساء افضل شركة تنظيف بالاحساء والمنطقة الشرقية تستطيعون من خلالها الحصول علي منزل نظيف امن خالي من الحشرات بجودة ومواصفات قياسية

    BeantwoordenVerwijderen
  14. ik werk in de schoonmaak en werd 3 jaar geleden van een kantoren locatie overgeplaatst naar een zorglocatie voor mensen met meervoudige beperkingen, ik zag er erg tegenop omdat ik totaal geen ervaring had in de omgang met een beperking, nu 3 jaar later hoop ik dat ik hier nog heel lang mag werken, ook als schoonmaakster heb je contact met de bewoners en het personeel en moet je rekening houden met de dagelijkse gang van zaken, maar wat heb ik het naar mijn zin de vrolijke begroetingen van bewoners als je smorgens komt, de hartelijke houding van het personeel en de kleine dingen waar je bewoners blij mee maakt, zo is er een bewoonster die het heerlijk vind als je met de stofzuiger aan de gang gaat . Dit alles maakt dat ik met enorm veel plezier naar mijn werk ga.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Zo zie je maar he! Ik hoop ook dat je er nog lang mag werken!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. voor de leeuwen gegooid, maar goed gedaan van je!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Vrijdagmiddag en regen dus met een kop thee neem ik nu de tijd om je verhalen bij te lezen en te genieten.....heb ik zolang al niet meer opmerking blog gekeken de tijd vliegt!
    Als ik dit verhaal lees krijg ik ook kippenvel.
    Zoveel ook , jonge mensen , met een triest verhaal! Goed van je dat je ingesprongen bent op de werkvloer....dat zouden meer mensen moeten doen om een goed beeld te krijgen.
    Gisteren leraren staking maar ik klaag niet over ons salaris hoor....vergeleken met de zorg hebben wij het nog best goed!
    Meer handen in de klas omdat de kinderen van tegenwoordig niet meer zijn zoals vroeger Zou wel fijn zijndan kun je zoveel meer leuke dingen doen die er nu bij inschieten.
    Vrijwilligers daar valt of staat ons land mee geloof ik. Super al die mensen in de zorg en ook de vrijwilligers ze doen het toch maar!
    Krom vind ik het vaak wel want naast die vrijwilliger ( die misschien wel verplicht vrijwilligers werk moet doen van het UWV omdat zij vroeger uit de zorg of ergens anders ontslagen zijn en nu geen werk meer vinden omdat ze te duur of te oud worden gevonden...en dus weinig uitkering ontvangen....terwijl ze evenveel werk als vrijwilliger doen als degene die naast hen werkt en wel betaalt krijgt...vind ik tegenwoordig erg krom!
    Alle mensen op de werkvloer en de vrijwilligers moesten ook hun werk eens laten vallen...kijken wat er dan gebeurt...
    Soms kan ik me daar heel boos om maken hoewel je mij niet snelkwaad krijgt haha.
    Een pracht verhaal, petje af voor alle vrijwilligers waar dan ook.
    Groetjes Maia

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!